On Dokuzuncu Mektup

Bu risale, üç yüzden fazla mu’cizatı beyan eder. Risalet-i Ahmediyenin (asm) mu’cizesini beyan ettiği gibi kendisi de o mu’cizenin bir kerametidir. Üç dört nevi ile hârika olmuştur:

Birincisi: Nakil ve rivayet olmakla beraber, yüz sahifeden fazla olduğu halde, kitaplara müracaat edilmeden, ezber olarak dağ, bağ köşelerinde, üç dört gün zarfında her günde iki üç saat çalışmak şartıyla mecmuu on iki saatte telif edilmesi, hârika bir vakıadır.

İkincisi: Bu risale, uzunluğu ile beraber ne yazması usanç verir ve ne de okuması halâvetini kaybeder. Tembel ehl-i kalemi öyle bir şevk ve gayrete getirdi ki bu sıkıntılı ve usançlı bir zamanda, bu civarda bir sene zarfında yetmiş adede yakın nüshalar yazıldığı, o mu’cize-i risaletin bir kerameti olduğunu, muttali olanlara kanaat verdi.

Üçüncüsü: Acemi ve tevafuktan haberi yok ve bize de daha tevafuk tezahür etmeden evvel onun ve başka sekiz müstensihin birbirini görmeden yazdıkları nüshalarda; lafz-ı Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm kelimesi bütün risalede ve lafz-ı Kur’an beşinci parçasında öyle bir tarzda tevafuk etmeleri göründü ki zerre miktar insafı olan, tesadüfe vermez. Kim görmüşse kat’î hükmediyor ki bu bir sırr-ı gaybîdir, mu’cize-i Ahmediyenin (asm) bir kerametidir.

Şu risalenin başındaki esaslar çok mühimdirler. Hem şu risaledeki ehadîs, hemen umumen eimme-i hadîsçe makbul ve sahih olmakla beraber, en kat’î hâdisat-ı risaleti beyan ediyorlar. O risalenin mezayasını söylemek lâzım gelse o risale kadar bir eser yazmak lâzım geldiğinden, müştak olanları onu bir kere okumasına havale ediyoruz.

Said Nursî

İhtar: Şu risalede çok ehadîs-i şerife nakletmişim. Yanımda kütüb-ü hadîsiye bulunmuyor. Yazdığım hadîslerin lafzında yanlışım varsa ya tashih edilsin veyahut “hadîs-i bi’l-mana”dır, denilsin. Çünkü kavl-i racih odur ki: “Nakl-i hadîs-i bi’l-mana caizdir.” Yani hadîsin yalnız manasını alıp lafzını kendi zikreder. Madem öyledir, lafzında yanlışım varsa hadîs-i bi’l-mana nazarıyla bakılsın.

***

Mu’cizat-ı Ahmediye (asm)

بِاسْمِهٖ سُبْحَانَهُ وَ اِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهٖ

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ

هُوَ الَّذٖٓى اَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدٰى وَدٖينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدّٖينِ كُلِّهٖ وَ كَفٰى بِاللّٰهِ شَهٖيدًا ۞ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّٰهِ … اِلٰى اٰخِرِ

Risalet-i Ahmediyeye (asm) dair On Dokuzuncu Söz’le Otuz Birinci Söz, nübüvvet-i Muhammediyeyi (asm) delail-i kat’iye ile ispat ettiklerinden, ispat cihetini onlara havale edip yalnız onlara bir tetimme olarak on dokuz nükteli işaretlerle, o büyük hakikatin bazı lem’alarını göstereceğiz.

Birinci Nükteli İşaret

Devamını oku from "Dinde Peygambere İhtiyaç Var mıdır?"

Her güzel şey sevmekle başlar. Zoru kolay, uzağı yakın, düşmanı dost eden bir iksirdir o. Hele bir de Güzeller Güzeli’ne (cc), imandan kaynaklanıyorsa… Fakat eğer, insanlığın ve Müslümanlığın gereği olan bu muhabbet, tevhide dayanmıyorsa; o zaman, güzelliğe değil musibete sebep olur. Çünkü ancak imandan neş’et eden muhabbetin neticesi kardeşlik olabilir. Temelinde maddî menfaatlerin bulunduğu beraberlikler, menfaatler çatıştığı anda düşmanlığa dönüşür ve insan, sosyal çevresinde imanî düstura lâkayt kaldıkça nefsinin emrine boyun eğmeye mahkûm olur.

Yakın tarihimizin parlak ve çileli siması Said Nursî, işte bu birbirine taban tabana zıt iki hayat sistemi arasındaki farklılığın, hareket noktasındaki farklılıktan meydana geldiğini şu şekilde özetlemektedir. Önce tabiatperestleri ele alır: “…Hayat-ı içtimaiyede nokta-i istinadı, ˜kuvvet’ kabul eder. Hedefi ˜menfaat’ bilir. Düstur-u hayatı ˜cidal’ tanır. Cemaatlerin rabıtasını, ˜unsuriyet: menfi milliyeti’ tutar. Semerâtı ise, ˜hevesât-ı nefsiyyeyi tatmin ve hâcât-ı beşeriyyeyi tezyîd’dir.”

Bu tespiti yaptıktan sonra neticesini de şöylece özetler: “Halbuki kuvvetin şe’ni ˜tecavüz’dür. Menfaatin şe’ni, her arzuya kâfi gelmediğinden üstünde ˜boğuşmak’tır. Düstur-u cidalin şe’ni ˜çarpışmak’tır. Unsuriyetin şe’ni başkasını yutmakla beslenmek olduğundan; ˜tecavüz’dür… İşte bu hikmettendir ki, beşerin saadeti selb olmuştur(yitmiştir).”

Mukabil olarak ele alınan Kur’ân’ın öngördüğü hayat tarzı ise şu şekilde özetlenir: “Amma hikmet-i Kur’âniyenin ise, nokta-i istinadı, kuvvete bedel ˜Hakk’ı kabul eder. Gayede menfaate bedel, ˜Fazilet ve Rıza-i İlâhî’yi kabul eder. Hayatta düstur-u cidal yerine, ˜düstur-u teavün’ü esas tutar. Cemaatlerin rabıtasında; unsuriyet, milliyet yerine ˜Râbıta-ı dinî ve sınıfî ve vatani’ kabul eder. Gâyâtı, hevesât-ı nefsâniyyenin tecavüzâtına sed çekip, ruhu maâliyata teşvik ve hissiyât-ı ulviyyesini tatmin eder ve insanı kemâlat-ı insaniyeye sevk edip insan eder…”

Devamını oku from "Bediüzzaman ve Fena Fi’l İhvan"

Ma’lûm ecnebi komite tarafından sû-i isti’mâl edilen ve te’vîlât-ı faside ile te’vîl edilip yanlış ma’nâ verilen mes’elelerden birisi de şudur:

Üstâd Bedîüzzamân Hazretleri “Uhuvvet Risalesi” isimli eserinde Müslümanlar arasındaki uhuvveti te’sîs sadedinde şöyle demiştir:

“Sen mesleğini ve efkârını hak bildiğin vakit, ‘Mesleğim haktır veya daha güzeldir’ demeye hakkın var. Fakat, ‘Yalnız hak benim mesleğimdir’ demeye hakkın yoktur. “ ( Yirmi İkinci Mektûb, Dördüncü Vecih)

Hem yine Yirminci Lem’a olan İhlâs Risâlesi’nde de aynı ma’nâda olarak şöyle buyurmuştur:

“Haklı her meslek sahibinin, başkasının mesleğine ilişmemek cihetinde hakkı ise, ‘Mesleğim haktır,’ yahut, ‘daha güzeldir’ diyebilir. Yoksa, başkasının mesleğinin haksızlığını veya çirkinliğini imâ eden, ‘Hak yalnız benim mesleğimdir’ veyahut, ‘Güzel benim meşrebimdir’ diyemez olan insaf düstûrunu rehber etmek” (Yirminci Lem’a, İkinci Sebeb)
Devamını oku from "Hak Meslek Nedir?"

 Hüsnü zan, iyi, güzel fikir besleme, sui zan ise kötü fikir besleme demektir.

Üstâd Bedîüzzamân, “Hüsn-i zanla me’muruz! (Sünûhât, Tulûât, İşârât 25)  demiştir

   O zındıka komitesi şöyle der: Müslüman, herkese hüsn-i zan sâhibi olmalıdır.Zira,Müslümanın kalbi safî ve temizdir. Herkesi kendi âyinesinde temiz görmelidir. Bu sebeble zahiren Müslüman görünen ve bilhassa ba’zı zamanlarda muttaki görünen kişilere i’timâd etmeli ve İslâmiyyet’e Ters düşen bütün hâl ve hareketlerini hoş görmelidir ve bu İslâmiyyetin bir şiârıdır.

Cevaben deriz ki: İslâm Dîninde mü’minler hakkında hüsn-i zanda bulunmak, sû-i zandan sakınmak esâstır. Ancak, ulemâ-i İslâm, ba’zı durumlarda sû-i zanda bulunmanın haram olmayıp câiz olduğunu gelecek âyet-i kerime ve hadîs-i şerîflere dayanarak beyân etmişlerdir. Cenâb-ı Hak Hucûrât sûresinin 12. âyet-i kerîmesinde şöyle buyurmaktadır:
يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيرًا مِنْ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ

“Ey îmân edenler! Zannın çoğundan sakınınız. (Mü’minler hakkında zahir delile mukarin olmaksızın kötü zanlarda bulunmayınız. Zîrâ, bu, haramdır, caiz değildir.)
Devamını oku from "Hüsn-ü Zan Su-i Zan"