Biliyoruz, Mescidi Aksa çok zor günlerdesin. Ümmete mahzun mahzun bakıyorsun.

Aslında sen kendine değil bu ümmetin haline ağlıyorsun.

Mayan taştan yoğrulmuş ama kalbi katılaşmış ümmetin kalbi kadar katı değilsin. Onlar seni görmese de sen onları görüyorsun.

Doğrusun onlar dünya ile meşgul. Senin taştan yapına, renkli fotoğraflarına bakarak sadece ve sadece “ne güzel”  demekle yetiniyorlar. Mescitlerde, evlerde, velhasıl her köşede boy boy posterlerin asılı… Sadece taş olmadığını, sadece posterlerde kalmak istemediğini anlatmak istiyorsun aynen Hacerül Esved gibi. İstiyorsun ki; Hacerül Esved gibi Müslümanlar seni hatırlasın (!) ve sürekli yanında olsunlar.

Ah, onlar Hazreti Ömer’in RadıyALLAHu anh Efendimizin Hacer-i Esvet taşını öperken söylediği şu sözünü bir hatırlasalardı elbette sana taştan ve posterlerden öte bir değer verirlerdi:

“Bilirim ki sen bir taşsın; ne faydan dokunur, ne ziyanın. Eğer Peygamberin seni öptüğünü görmemiş olsaydım, öpmezdim.”

Eteğindeki bir-kaç Filistinli ile derdini anlatmak istiyorsun bu ümmete. Ama onlar senin taşıdığın manayı anlamaktan yoksun, seni taş yığını olarak görenler senin Mirac’ın gölgesi olduğunu nereden bilsin?! Hele hele hayata sımsıkı sarılan Müslümanlar senin Müslümanların ilk kıblesi olduğunu nasıl aklede bilsin?! Dahası; seni akidevi bir mesele göremeyip te sadece Filistinlilerin meselesi gibi görenler seninle nasıl ilgilene bilsin?!

Necis, ALLAH’ın lanetlediği yahudi varlığına tahammül edemediğini anlatmaya çalışıyorsun bizlere… Doğrusun, ümmet tükürse bu tükürükte boğulur İsrail soytarısı…

Sen ümmeti bekliyorsun ümmeti… Fakat ümmet çok meşgul çok… Dünya için nefes alırken ahiret boyutunu hiç mi hiç düşünmeyen ümmeti… Onlar öyle meşgul ki; kimileri zenginliklerine zenginlik katmakla, kimileri tatilini hangi güzel yerlerde geçirmekle…

Ha, sakın hepsini öyle zannetme… Kimileri sömürgeci kafirlerin düşürdüğü hayat sıkıntısından şikayetçi, maişetle meşgul. Kimileri bölgesel meselesine hapsolmuş, kimileri de işgal altında…

Liderleri mi soruyorsun?! Onlar değil mi seni böyle mahzun bırakan, Yahudi varlını çizmek isteyenlerin önünde set olan… Aldanma o; “one minüte-van minüt” kahramanlarına. O öyle meşgul ki; dakikaları küfrün simgesi olan “demokratik açılımlarıyla” meşgul… O şimdi IMF patronlarını nasıl, nerde ve en güzel şekilde ağırlamakla meşgul.

Hangi birini san anlatayım! Kimisi Amerikan kafirinin Pakistan’da, Afganistan’da işlerini yapmakla meşgul, kimisi krallığını korumakla…

Devamını okuyun "AH MESCİDİ AKSA AH!"

Deccaliyetin son temsilcileri İslam’ın bahadırlar yurdu olan Horasan’da benzeri görülmemiş bir katliam yapıyor. Elliden fazla devlet, yeryüzünde filizlenmeye çalışan tek bir İslam Devleti’ni yok etmek için tek bir yerde toplanmışlar. İncil’deki ifadesiyle, kurtlar küçük kuzuyu yemek için bir araya gelmiş. Fakat gariptir ki, zamanında bir Müslüman kadının feryadını işitip bütün ordularıyla o bir tek kadının yardımına koşan gayretli ümmetin torunlarında gündemler başka….

Evet, gözlerimiz Filistin vahşetinde destanlaşan kahramanlıklar yapan yiğit mücahid ve mücahideleri arıyor. Hani nerede mitinglerden mitinglere koşan yiğitler? Hani nerede kafire karşı hiç olmazsa öfkelenen, geceleri uyuyamayan Müslümanlar? Ümmeti “kutsal bir cihad”a davet edercesine İsrail’i boykota davet eden hararetli gençler neredeler? Doğruya, Afganistan’a çöreklenen hangi devletin malını boykot etsinler ki? Bir neslin işgücünü Almanya’ya göndermiş bir milletin evlatları en fazla akrabalarının getirdiği çikolataları yemezler. “Coca-cola” yı boykot eden “Mercedes”li, “Peugeot” lu arkadaşlar cihad vazifelerini yerine getirdiler ne de olsa.. Bir tek cepheye duyarlı olmak yeterlidir çünkü “boykot Müslümanları”na. Afganistan’ı, Çeçenistan’ı, Somali’yi kim vurursa vursun; onlar İsrail’i boykot  ettiklerini zannederek cihad vazifelerini ifa etmişler ne de olsa….

Sahi Bombaların patladığı Gazze sokaklarını canlı olarak veren televizyonlarını izleyip ah-u enin eden, dua eden milyonlar aynı hissiyattalar mı acaba? Ya internet sitelerinden Gazzelilerin telefonlarını arayıp bulup onları teselli eden duyarlı kardeşler? Bulamadığınız Afganların, Peştunların hallerini gösteren televizyonlar mı, yoksa Afganlı kardeşlerinizin telefon numaraları mı? Dağları mesken tutmuş bir milletin hatlarına öyle basit birkaç numarayla ulaşamıyoruz maalesef… O yiğitlerin manevi yüksek santrallerine ulaşmak gerekiyor. Gazze ümmetin kucağındaki yavrusuydu, diri diri yakılırken boğuk da olsa birkaç ses geliyordu. Afganistan, ümmetin izzetini koruyan babası,  boğuşurken dinin izzeti için onlarca çakal ve sırtlanla, o sesler de gelmiyor. Hani şu “tarafımız belli olsun” sesleri…

Yoksa, şimdi tarafımız belli değil mi? Duyamıyorum, yoksa Filistin’e “ümmetin davası” diye bağıranlar, şimdi fısıltılarla “terörizme karşı mücadele” efsununu mu üflüyorlar? Filistin’deki ümmetin kayıplarına “ölü” diyen “İslami medya” ayıplanırken, “öldürülen militanlar”ı avaz avaz bağıran kanallara tepkisizliğimiz, hatta çok acıdır, belki içten içe sevinişimiz bizim tarafımızı gösteriyor aslında… Belki de “Gazze”de şeriat davası olmadığı için, Gazze bizim rahatımızı bozmayacağı için Gazze’yi tutuyorduk maç izler gibi. Halbuki bunlar tehlikeli görünüyorlardı. Bunlar şeriatı Muhammedi’yi dava ediyorlardı. Bunlar, gözlerini dünyanın hakimiyetine dikmiş gözüpek, yılmaz dev kâmetlerdi. Bu hareketin neticesinin eninde sonunda bizi bulacağını, bizi rahat döşeğimizden kaldıracağını, cennet vatanımızdan uzaklaştıracağını hissediyorduk içten içe. Çünkü bizler bilgili bir ümmettik. Kendi Peygamberimiz’in hayatında okumuştuk aynı hadiseyi. O da dünyanın iki büyük süper gücüne meydan okumuştu elindeki davayla.. Ve Allah, o davayı yeryüzüne hâkim kılmıştı. Şimdi de aynı izzeti, aynı davayı görmüştük, aynı nefhayı soluklamıştık. Ve belki de özümüzden kaçıyorduk aslında… Kim bilir…

Devamını okuyun "Ey Ümmet Nerdesiniz?"

On Dokuzuncu Mektup

Bu risale, üç yüzden fazla mu’cizatı beyan eder. Risalet-i Ahmediyenin (asm) mu’cizesini beyan ettiği gibi kendisi de o mu’cizenin bir kerametidir. Üç dört nevi ile hârika olmuştur:

Birincisi: Nakil ve rivayet olmakla beraber, yüz sahifeden fazla olduğu halde, kitaplara müracaat edilmeden, ezber olarak dağ, bağ köşelerinde, üç dört gün zarfında her günde iki üç saat çalışmak şartıyla mecmuu on iki saatte telif edilmesi, hârika bir vakıadır.

İkincisi: Bu risale, uzunluğu ile beraber ne yazması usanç verir ve ne de okuması halâvetini kaybeder. Tembel ehl-i kalemi öyle bir şevk ve gayrete getirdi ki bu sıkıntılı ve usançlı bir zamanda, bu civarda bir sene zarfında yetmiş adede yakın nüshalar yazıldığı, o mu’cize-i risaletin bir kerameti olduğunu, muttali olanlara kanaat verdi.

Üçüncüsü: Acemi ve tevafuktan haberi yok ve bize de daha tevafuk tezahür etmeden evvel onun ve başka sekiz müstensihin birbirini görmeden yazdıkları nüshalarda; lafz-ı Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâm kelimesi bütün risalede ve lafz-ı Kur’an beşinci parçasında öyle bir tarzda tevafuk etmeleri göründü ki zerre miktar insafı olan, tesadüfe vermez. Kim görmüşse kat’î hükmediyor ki bu bir sırr-ı gaybîdir, mu’cize-i Ahmediyenin (asm) bir kerametidir.

Şu risalenin başındaki esaslar çok mühimdirler. Hem şu risaledeki ehadîs, hemen umumen eimme-i hadîsçe makbul ve sahih olmakla beraber, en kat’î hâdisat-ı risaleti beyan ediyorlar. O risalenin mezayasını söylemek lâzım gelse o risale kadar bir eser yazmak lâzım geldiğinden, müştak olanları onu bir kere okumasına havale ediyoruz.

Said Nursî

İhtar: Şu risalede çok ehadîs-i şerife nakletmişim. Yanımda kütüb-ü hadîsiye bulunmuyor. Yazdığım hadîslerin lafzında yanlışım varsa ya tashih edilsin veyahut “hadîs-i bi’l-mana”dır, denilsin. Çünkü kavl-i racih odur ki: “Nakl-i hadîs-i bi’l-mana caizdir.” Yani hadîsin yalnız manasını alıp lafzını kendi zikreder. Madem öyledir, lafzında yanlışım varsa hadîs-i bi’l-mana nazarıyla bakılsın.

***

Mu’cizat-ı Ahmediye (asm)

بِاسْمِهٖ سُبْحَانَهُ وَ اِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهٖ

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ

هُوَ الَّذٖٓى اَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدٰى وَدٖينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدّٖينِ كُلِّهٖ وَ كَفٰى بِاللّٰهِ شَهٖيدًا ۞ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّٰهِ … اِلٰى اٰخِرِ

Risalet-i Ahmediyeye (asm) dair On Dokuzuncu Söz’le Otuz Birinci Söz, nübüvvet-i Muhammediyeyi (asm) delail-i kat’iye ile ispat ettiklerinden, ispat cihetini onlara havale edip yalnız onlara bir tetimme olarak on dokuz nükteli işaretlerle, o büyük hakikatin bazı lem’alarını göstereceğiz.

Birinci Nükteli İşaret

Devamını okuyun "Dinde Peygambere İhtiyaç Var mıdır?"

Bu mektûb, esseyyid ve nakîb şeyh Ferîde “rahmetullahi teâlâ aleyh” yazılmışdır. İslâm ile küfrün birbirinin zıddı, tersi olduğunu, İslâm düşmânlarını sevmemeği bildirmekdedir:

Bize çeşidli ni’metleri veren ve müslimân yapmakla şereflendiren ve Muhammed aleyhisselâmın ümmetinden eylemekle kıymetlendiren Allahü teâlâya hamd olsun! Dünyâ ve âhıret se’âdetlerine, râhatlıklarına kavuşmak ancak ve yalnız, dünyâ ve âhıretin efendisi, mahlûkların en üstünü, en kıymetlisi olan Muhammed aleyhisselâma uymakla, onun izinden gitmekle ele geçebilir. O yüce Peygambere ve Onun temiz Ehl-i beytine ve Eshâbının hepsine en iyi düâlar ve en üstün selâmlar olsun! Muhammed aleyhisselâma uymak demek, ahkâm-ı islâmiyyeye ya’nî islâmiyyete uymak ve küfrü ve kâfirliği yok etmeğe çalışmakdır. Çünki islâm ile küfr birbirinin zıddıdır, tersidir. Birinin bulunduğu yerde, öteki bulunamaz, gider. Bu iki zıd şey bir arada bulunamaz. Birisine kıymet vermek, ötekini aşağılamak olur. Kur’ân-ı kerîmde, Tevbe sûresinin yetmişüçüncü âyetinde meâlen, (Ey yüce Peygamber! Kâfirlere ve münâfıklara karşı cihâd et! Onlara sert davran!) buyuruldu. Hulk-i azîm sâhibi olan, çok merhametli olan Peygamberine, [İslâm dînine ve müslimânlara saldıran] kâfirlerle cihâd etmeği, onlara karşı sert davranmağı emr ediyor. Bundan anlaşılıyor ki, islâma saldıranlara sert davranmak da, hulk-ı azîmdir. İslâma izzet vermek, kıymetini artdırmak için, küfrü ve kâfirleri ya’nî İslâm dînine ve müslimânlara saldıranları kötülemek, onları aşağı tutmak lâzımdır. Böyle kâfirlere kıymet vermek, onları yüksek tutmak, İslâmiyyeti ve müslimânları kötülemek, aşağılamak olur. Kâfirlere kıymet vermek demek, onları üstün tutmak, karşılarında eğilmek olmakla berâber, onlarla birlikde bulunmak, konuşmak, görüşmek de, onlara kıymet vermek olur. İslâm düşmanlarından, İslâmiyyete saldıranlardan, köpekden kaçar gibi kaçmak, onların pis ve alçak olduklarını bilmek lâzımdır. İslâm dînine saldıran, bir mevkı’, makâm sâhibi ise ve bir müslimânın bu kimseye bir işi düşerse ve bu işi muhakkak onun yapması îcâb ederse, abdesthâneye gider gibi, işi bitirinciye kadar yanına gidilir. Fekat, yine o alçağa kıymet verecek birşey söylenmez ve böyle bir hareket yapılmaz. Olgun bir müslimân, onun yüzünü görmemek için, o işinden bile vaz geçer. Onun zehrli, zararlı sözlerini işitmekden, Cehennemlik yüzünü görmekden kurtulur. Allahü teâlâ, Kur’ân-ı kerîmde böyle kâfirlerin kendisine ve sevgili Peygamberine düşmân olduklarını bildiriyor. Allahü teâlânın ve Onun Resûlünün düşmânları ile [Müslimânlara gerici diyenler ile] düşüp kalkmak, o alçaklarla arkadaşlık etmek büyük cinâyet, çok çirkin bir suç olur. Bu kimselerle görüşmek, arkadaşlık etmek, çeşidli zararlara sebeb olur. Bu zararların en küçüğü, insan onların arasında Allahın emrlerini yapamaz. Küfre sebeb olan şeylerden kaçınamaz. Bu vazîfeleri yapmağa sıkılır. Arkadaşlarından utanır, çok küçük görünen bu zarar, dikkat edilirse, pek büyükdür. Allahü teâlânın dînine saldıranlar ile arkadaşlık etmek, onlarla görüşmek, insanı Allahü teâlâya ve Onun Peygamberine “aleyhissalâtü vesselâm” düşman olmağa kadar sürükler. Bir kimse, kendini müslimân sanır. Kelime-i tevhîd okur. İnanıyorum der. Müslimân olduğunu söyler. Hâlbuki kâfirlerle, münâfıklarla görüşerek, konuşarak onun müslimânlığı, îmânı saf ve temiz kalmaz. Hattâ, büsbütün gider de, farkında bile olmaz. Allahü teâlâ, hepimizi, nefslerimizin kötülüğünden ve amellerimizin bozuk olmasından korusun!

Fârisî beyt tercemesi:

Zavallı câhil, sanır ki, din adamıdır;
din ile ilgisi, yalnız böyle sanmasıdır.

Devamını okuyun "İslâm ile küfrün birbirinin zıddı, tersi olduğunu, İslâm düşmânlarını sevmemeği bildirmekdedir"