Namazın edepleri önem bakımından sünnetten de sonra gelen meselelerdir. Bunlara "müstehab"da denilir. Yapılan bir isin en sonunda tastamam yapılması, ufacık pürüzlere varıncaya kadâr giderilip cılasının eksiksiz ve lekesiz yapılması gibidirler. Bulunmamaları insana günah kazandırmaz ama, bulunmaları sevabı artırır ve deyim yerinde ise insanın, sonunda "aferin" ve "yıldızlı pekiyi" almasını sağlar. Böyle olan davranışların önemlileri şunlardır:

1. Namazda gözünü secde yerinden ayırmamak. (Rukû'da ayaklarının üstüne, oturuşta da ellerinin doğrultusuna bakar).

2. Namazda esnerse, elinden geldiği kadar ağzını açmamak.

3. Başlangıç tekbirinde erkekler ellerini yenlerinden çıkarmak.

4. Elden geldiği kadar öksürmemek.

5. Cemaatle namazda "hayye'ale's-salâh" dendiğinde ayağa kalkmak.

6. "Kad kâmeti's-salâh" dendiğinde imam namaza başlamak, (ikamet bittikten sonra başlamasının daha güzel olacağını söyleyenler de vardır.)