İSLAM ANSİKLOPEDİSİ

AHKEMÜ'L-HÂKİMİN

Hâkimler hâkimi, en büyük ve en üstün hâkim. En doğru hükmeden, hükümlerinde en üstün olan ve kendisinden başka hüküm koyanların hükmünü iptal eden anlamında Allah'u Teâlâ'ya özgü olarak kullanılan Kur'anî bir terimdir.

Gerçekten insanlar, Allah'a ibadetten vazgeçip onun emirlerini arkalarına atıp, arzu ve hevalarına uygun hükümler koyarak yönetici olmak mevkîine gelince şirke düşmüş bulunurlar. Daha sonra kendi koydukları hükümler eskimeye başlayınca, yeni hükümler koyma zorunluluğuyla başbaşa kalırlar. Bu işlem de sürekli dönüp durur. Bir 'batıl'dan bir batıla düştükçe Hakk'dan tamamen uzaklaşır ve 'ceza'yı hak eder hale gelirler. Gerek dünyada baslarına gelen, gerek ahirette başlarına gelecek bir ceza, Allah'ın onlar hakkındaki hükmüdür. Bu hüküm onların bütün hükümlerini iptal etmiştir.

"Nuh seslendi: "Rabb'im dedi, oğlum benim ailemdendir. Senin sözün elbette haktır. Ve, sen hâkimler hâkimisin..."(Hûd, 11/45).

"Allah, Ahkemü'l-Hâkîmîn (hükmedenlerin en iyi hükmedeni) değil midir?" (et-Tin, 95/8)

Allah'ın hükümlerini reddederek kendilerinden hüküm koyanlar ve bu hükümlerle amel edenlerin durumu "putunu kendi yapıp, kendisi tapan" müşriklerin ve kâfirlerin haline benzer ki onlar için ebedî bir Cehennem hazırlanmıştır. Bu Cehennem, onların, kendi hükümlerine uymalarından dolayı ve Allah'ın hükmünün neticesidir. Böyleleri hakkında Allah'ın hükmü değişmeyecektir. Çünkü o, Ahkemü'l-Hâkîmîndir.

Şâmil İA